Αυτό

Με τον καιρό, έμαθα να είμαι προσεκτική.
Οι απότομες κινήσεις μπορεί να αποβούν μοιραίες.
Δε μπορώ να φορώ πια τα αγαπημένα μου μαύρα ζιβάγκο, τα πλεκτά μου πουλόβερ, προτιμώ τα ντεκολτέ και τις ζακέτες.
Στις πολύ κρύες μέρες, κουμπώνω προσεκτικά το παλτό μου και τυλίγω στο λαιμό μου ένα χοντρό κασκόλ.
Είμαι στ' αλήθεια τυχερή εκείνες τις μέρες, γιατί οι άλλοι δε μπορούν εύκολα να το δουν.
Αλλά και όταν φαίνεται, δε με πειράζει πολύ.
Μερικοί άνθρωποι στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο μετρό, με κοιτούν.
Άλλοι με έκπληξη, άλλοι με συμπόνοια, άλλοι με αποστροφή.
Προσέχουν πάντα πολύ να μη με πλησιάσουν, να μη με αγγίξουν, να μην το αγγίξουν.
Βλέπω στα μάτια τους τον φόβο και τον τρόμο καμιά φορά.
Κι ίσως, αν είναι μια καλή μέρα για μένα, να τους απαντήσω κι εγώ με ένα βλέμμα που λέει: “δεν πειράζει, δεν πονάει πια, το έχω συνηθίσει”.
Κάποιοι προσπάθησαν να με πλησιάσουν περισσότερο, να το πλησιάσουν περισσότερο, να το περιεργαστούν, αλλά δεν αφήνω κανέναν. Είναι δικό μου.
Τα βράδια που ξαπλώνω στο κρεβάτι -είτε το δικό μου, είτε κάποιου άλλου- πρέπει να κοιτάω το ταβάνι.
Και το πρωί που ξυπνώ, το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσω είναι το ίδιο ταβάνι.
Δε γίνεται αλλιώς.
Όταν ξεχνιέμαι και παίρνω μιαν ανάσα, δακρύζω από τον πόνο.
Αλλά μέχρι να στεγνώσει το δάκρυ μου, έχω πάλι συνηθίσει και μου περνάει.
Δεν ξέρω αν τελικά θα με σκοτώσει ή θα γίνει κομμάτι μου.

Ποιο;

Μα τι ανόητη που είμαι! Ξέχασα να σας το πω.

Το μαχαίρι στην καρδιά μου.